Pole position

Na de gladde wegen van gisteren, gingen we vanmorgen op pad op relatief goed begaanbare wegen richting de arctische cirkel oftewel de pool cirkel. We vertrekken lekker op tijd want we willen graag de lange route rijden. Maar voordat we konden starten vonden we eerst nog een verassing onder onze ruitenwissers… een parkeerboete helaas. Blijkbaar hielden deze parkeerwachten niet van Nederlanders of zo want wij hebben echt niet kunnen ontdekken waar had moeten staan dat we daar niet mochten parkeren. Maar niks aan te doen . We melden ons bij de start en stappen weer in de auto voor een hopelijk mooie dag.

Na een kleine 3 kwartier kom ik op het lumineuze idee om mooie drone beelden te gaan maken wanneer we helemaal alleen over een schitterend wit wegdek rijden. Henri stapt uit en ik ga achter het stuur. Nu is communicatie tussen man en vrouw altijd al een uitdaging, maar wanneer je van iemand wegrijdt en die je dingen probeert duidelijk te maken terwijl jij op de weg let en die iemand steeds kleiner wordt in je achteruitkijk spiegel… tja het idee was goed, maar de uitvoer niet zo briljant. We zijn bijna 3 kwartier bezig geweest. Niet in het minst omdat ik de auto wilde omkeren om Henri op te halen en natuurlijk net even te veel sneeuw hapte. Een andere runner wist ons er weer snel uit te trekken, maar de communicatie tussen ons werd er kort niet beter op. Ach we hebben nog een paar honderd kilometer om dat weer uit te praten.

We rijden weer een lekker stuk wanneer we weer achter aansluiten in een runners file. Een volvo blijkt van de weg te zijn geraakt. Per dag gaat zeker 20% van de auto’s wel een keertje van de weg. Dat varieert van even kort vaststaan, zoals bij ons vandaag tot grote wegblokkades. Dat gebeurd, je helpt elkaar en weer door. Bij deze runners file, had een grote 4×4 met lier een beetje gewicht extra nodig en toen wij aanboden de subaru er achter te zetten…stond ineens de subaru ook weer vast. Henri dit keer. Opnieuw een kort sleepje en we waren weer los. De volvo waar de runners file mee begon echter… die redding duurde bijna een uur.

Uiteindelijk reden we weer door om vervolgens in de volgende file aan te sluiten. Dit keer niemand van de weg, maar een tank file. Zo in het hoge noorden vind je niet zoveel tankstations. Omdat je toch savonds weer op je bestemming aan wilt komen ga je dan maar in de rij staan. Dit was overigens de eerste keer dat we in een tankfile stonden. Er stonden ruim 20 auto’s voor ons en als je bedenkt dat elke auto ongeveer 5 minuten tankt kan je nog wel even staan. We besloten daarom om het voor gezien te houden en de inhoud van onze jerrycan toe te voegen aan Olav om door te gaan naar het volgende tankstation hopelijk binnen 200 kilometer.

Na ongeveer 150 kilometer konden we dan toch weer tanken en reden we het laatste stukje richting de poolcirkel. Ons meest belangrijke doel (nou ja behalve het doel om weer heel thuis te komen dan) van deze reis. Onderweg kwamen we nog wat sporen tegen van auto’s, ongetwijfeld runners, die van de weg waren gegleden. Maar wij zijn heelhuids bij de pookcirkel aangekomen, waar het een klein Hollands feestje was. We staan op pole position!

Na dit bijzondere moment mochten we nog ongeveer 100 kilometer naar onze eindbestemming die vandaag op een western boerderij is. We zijn vandaag onderweg onze barbecue vrienden niet tegen gekomen maar vanavond hebben we alsnog samen een drankje gedaan.  We zijn alweer over de helft van de carbage run. En hebben het al over een eventuele volgende keer. Want hoe mooi deze reis ook is, een van de dingen die we hoopten te zien was het Noorderlicht. Door de vele bewolking en sneeuw is daar nul kans op en morgen gaan we al weer richting het zuiden. Zo blijft er altijd iets te wensen over.

Voor mijn moeder: we zijn helaas nog geen moose tegengekomen. Ook geen chocolate moose.