Sander op de achterbank

De rally is over. Na de spannende strijd van gisteren gaan we moe maar voldaan naar bed. Wel moet er nog een foto gemaakt worden. Chelsea, Martijn, Rob en Juliette vertrekken al vroeg om hun boot te halen vanaf Hull. We knuffelen iedereen gedag en pakken daarna ook onze spullen in. Vanavond slapen we in Aberdeen. Maar eerst rijden we door de schitterende Cairngorns en bezoeken we de Glenlivet distillery.

Aberdeen is verder weinig spannend. Direct na het eten besluit Henri dan ook te gaan slapen. De korte nachten en vele kilometers hebben hun tol geist. De dames wandelen nog even door Aberdeen. Yvette en Judith hebben het plan opgepakt om de trein naar Edinburgh te pakken in de ochtend en daar lekker te gaan shoppen en sightseeen. Zo kan Henri uitslapen en op zijn gemak naar Elly rijden waar we vanavond slapen.

Edinburgh is druk. Heel druk. Er is namelijk een festival gaande met allerlei soorten artiesten. Maar er schijnt een zonnetje en het is gezellig. Er worden geslaagde souvenirs gevonden en er wordt alsnog een foto in Schotse kleding gemaakt. Gewoon omdat het kan. Erg serieus nemen we het niet.

Savonds bij Elly eten we heerlijke curry en kletsen we gezellig bij. Het wordt niet laat, want maandag moeten we op tijd weg. We willen graag naar Bamburg castle, beroemd door de Netflix serie ‘The Last Kingdom’, maar nog belangrijker is dat we langs immigratie moeten.

Weet je nog dat ik op dag 1 vertelde dat er een bijzonder verhaal was over de eerste ferry? Nou hier komt het: in Calais op de heenreis moesten we natuurlijk de paspoorten laten zien. Iets met Brexit. Na de controle krijgen we in een stapeltje de paspoorten terug en als Judith die open slaat om te zien welke van wie is om terug te geven blijkt dat Yvette niet háár paspoort maar dat van haar vriend Sander mee heeft. En dat die van haar toch echt thuis is… Hoe we dus door de douane zijn gekomen is een raadsel.

De eerste dag winnen we hierdoor wel de witte sjaal voor meest bijzondere verhaal. En Yvette is het merendeel van de week steeds Sander genoemd. Na de initiële stres en schrik hebben we er erg om kunnen lachen. De ambassade vond het ook een bijzonder verhaal. Ze gaven aan dat een noodpaspoort niet nodig was en dat opsturen van het paspoort absoluut verboden was. We moesten bij de boot checken en daar contact opnemen met immigratie. Nog best wel spannend dus. Gelukkig kunnen we zeggen dat Yvette mee mocht naar huis. Ze had wel haar eigen rijbewijs en de echte Sander heeft een kopie van Yvette haar paspoort gestuurd. We varen van Newcastle naar IJmuiden.

Op de boot gebeurd er nog iets grappigs. We worden aangesproken door een Vlaamse familie, waarvan de dame haar arm in het gips heeft. Het blijkt de dame van de berg te zijn. Super toevallig natuurlijk dat we op dezelfde boot zitten. Ze kwam vertellen dat alles naar omstandigheden goed met haar ging en wilde nog even bedanken voor de geboden hulp. Ze is uiteindelijk door 6 mensen naar beneden gedragen en in het ziekenhuis is haar arm gezet. Ze had waarschijnlijk in Nederland nog wat nazorg nodig. Eind goed, al goed dus.

Nu is het tijd om bij te komen, voor Yvette om haar kinderen weer te knuffelen en voor iedereen om de was te doen. Op naar de volgende rally.