Na een korte nacht staan we rond half 8 bij het ontbijt zodat we om 8 uur al kunnen vertrekken. Vandaag is een ambitieuze route. Niet in het minst omdat we een berg moeten beklimmen. Er staat 45 minuten voor, maar we bedenken zelf ook wel dat wij daar vast wat langer over doen. Om die reden rijden we de route andersom, zodat de beklimming redelijk aan de start van de dag is.
Terwijl we vanaf Cannish naar de Isle of Skye rijden komen we langs Eilan Donan. Een schitterend kasteel wat ook in een James bond film zit. De vriendelijke parkeerwacht geeft onze wagens een ere plek. We zijn met 3 echte rally auto’s en onze geadopteerde belgen met hun dochtertje Anne-Elle. De plons van de dag gaat vandaag om elegantie ipv locatie. En zo een kasteel is natuurlijk een mooie achtergrond. We vragen aan de wachter of het mag. Hij vind het raar, maar heeft er geen probleem mee. Martijn ligt als eerste in het water. Judith en Rob volgen snel. Veel zeewier en zout water maken dat het niet de meest frisse duik is. Maar alles voor de punten.
We rijden door en komen aan bij de Old man of Stor. We zijn niet het eerste team daar. Tenslotte hebben we nog een tussenstop gehad. Wat wel fijn is, is dat we een schitterend blauwe lucht hebben. We halen de achteruitkijkspiegel los, de gril en nemen een aandrijfas mee. En natuurlijk het speciale Team Olav nummerbord. We beginnen aan de klim. Die valt nog meer tegen dan gedacht. We doen er ruim 1,5 uur over om bij de top te komen. Onze mental coach Tom, de vader van Anne-Elle, coached ons omhoog. Tot we plotseling net voor de top een dame zien vallen. De arme vrouw blijkt haar pols te hebben gebroken. Dat was ook duidelijk zichtbaar. Henri heeft opgeslagen dat er aan het begin van het pas een noodnummer stond en besluit in overleg de mountain rescue te bellen terwijl Yvette paracetamol aanbiedt om het ergste randje er af te halen. Nadat bevestigd is dat er hulp onderweg is, gaan we alsnog door naar de top. Het uitzicht maakt het helemaal waar. Het is schitterend. We maken onze foto en uiteraard moet ook Tim er op.
Ook Yarith heeft het gered. We vonden hem halverwege terwijl zijn team al bijna bij de top was. Maar hij wilde persé ook. Yvette heeft samen met hem gelopen en ondersteund. Juliette leende hem haar asthma puffer en zo bereikte deze held ook de top. We strompelden weer naar benden. Yvette met haar ontstoken achillespees, Judith met haar ontstoken hiel pezen en Henri met zijn loodzware aandrijfas. Maar wat waren we trots op ons zelf. Onderaan de berg zien we de mountain rescue ambulance en waren de mensen daarvan onderweg naar boven. Henri en de man van de vrouw die was gevallen hebben s’avonds nog sms contact en het blijkt dat de pols op twee plaatsen gebroken is, maar ze hebben er vertrouwen in dat het goed komt. Ook komen we op de berg Grant en Bas tegen. Bas rende gewoon omhoog. Ze hadden vandaag onze Duncan meegenomen namelijk en belooft die ook boven aan op de foto te zetten. Toch confronterend dat Bas met ongeveer 30 minuten boven was….
Het is al wat later in de middag en het gaat tijdtechnisch niet meer lukken om de route af te rijden. Dat betekend dat we de beroemde NC500 over slaan. Een reden om terug te keren zullen we maar zeggen. We rijden met de vier auto’s naar de camping. Mogen nog even auto golfen en leveren dan de laatste opdrachten in. We hebben nog 1 troef: de match game. Je kreeg de eerste dag een lijst met voornamen en moest daar de teamnummers bijschrijven. We werden er niet naar gevraagd maar blijkbaar moesten we deze wel inleveren. Martijn gaat stiekem nog even de camping rond om lege plekken in te vullen en Yvette besluit hem te volgen. Omdat we daarmee meer namen hebben dan Rob en Juliette komen we op een gedeelde tweede plaats.
Met slechts 5 punten verschil van Martijn en Chels. We mogen een stoelendans doen om het uit te vechten. Henri wil m wel doen maar dan zegt de 18-jarige Juliette dat zij ook gaat en we schuiven Yvette naar voren. Groot is onze verbazing als het liedje waarop de stoelendans plaats vindt ‘Henry‘ is en we zingen dan ook volop mee ‘Henri gaat hard, Henri gaat lekker’ terwijl we moeite moeten doen om niet in onze broek te plassen van het lachen. Het eerste gevecht eindigt bewonderingswaardig met een gelijk spel. De twee dames passen samen op 1 stoel. De tweede ronde weet Yvette te winnen. We zijn tweede geworden!!! Hoe cool! En hoe gaaf om met deze twee toppers op het podium te staan!!
Moe maar voldaan praten we nog wat na en gaan dan slapen. In de ochtend mogen we nog even op de foto met de top 3. Dat doen we graag. En gelukkig hadden we voor de extra sfeer nog 2 rookfakkels. Wat een week, wat een reis. We zijn moe, maar zeer zeer voldaan Kortom: when I say Scotland, you say Rally! Scotland! Rally!