Finish line

Vandaag is het alweer de laatste dag. De dagen zijn weliswaar lang, maar vliegen evengoed voorbij. Je maakt zoveel mee, spreekt zoveel mensen en ziet zoveel mooie dingen dat je soms niet eens meer weet wat je allemaal meegemaakt hebt. Gelukkig hebben we de filmpjes nog.

Deze dag startte anders dan alle andere dagen. We zagen namelijk een strak blauwe lucht en zon en dat bleef de hele dag zo. We wisten bijna niet hoe de zon er uit zag, omdat het tot nog toe continu bewolkt was geweest of zelfs aan het sneeuwen was. We hebben zeker 20% van de kilometers gereden terwijl het sneeuwde.  Maar niks van dat alles vandaag. We rijden van Sundsvall naar Stockholm en worden getrakteerd op heerlijke kleine wegen, mooie dorpjes en fantastische vergezichten. Vandaag voelt bijna als een cadeautje zo met dit schitterende weer. Als we nu ook nog een rendier, het noorderlicht en een ijsmeer tegenkomen dan hebben we echt alles waar we op hebben gehoopt.

We starten de route zoals gewoonlijk vanaf de eindlocatie van de voorgaande dag en vinden al gauw een plekje wat zo mooi is dat we daar eigenlijk drone beelden van willen hebben. Hij vloog als een zonnetje en dat is toch wel een opluchting na de crash van gisteren.  We maken een paar (naar onze bescheiden mening) fantastische shots van het landschap en als ik vraag aan Henri om even de achterkant van mijn (echte originele team Olav) trui ook op de film te zetten blijkt dat ook Henri nog even moet oefenen met de drone… Hij vloog even iets te snel naar voren en komt recht tegen mijn achterhoofd aan.  We pakken maar snel in en rijden door.

Na ongeveer 2,5 uur rijden komt een van onze wensen uit. Een ijsmeer waar je op kan met de auto. We besluiten gelijk een vroege lunch te doen, met de auto het ijs op te gaan en natuurlijk weer met de drone te vliegen. Maar helaas… mijn achterhoofd bleek hard genoeg om een van de propellors te beschadigen. Henri heeft de propellor vervangen, maar het bleek dat de drone niet wilde vliegen en steeds te kantelde. Na een half uur van alles geprobeerd te hebben besloten we onze nasi op te eten die we opwarmden op de gasbrander en daarna het meer op te gaan. Henri is het meer opgereden en ik probeerde te filmen om toch wat beeld te hebben. Volgens een local kon er een vrachtwagen op het meer, maar drassig was het wel.  We hebben dan ook maar kort hier gespeeld en gingen weer op pad.

Het zat Henri niet lekker met de drone en we hebben ergens een plekje opgezocht om hem weer te calibreren. Toen ook dit niet hielp hebben we op het internet gezocht en bij onze nu bevriende drone piloot tips gevraagd. Uiteindelijk bleek dat er verschillende propellor versies zijn en toen eenmaal de juiste propellors er op zaten vloog hij weer zoals het moest. Maar goed de kans op het ijsmeer mooi te filmen was geweest. Maar dit is Zweden, en dit was onze laatste dag en het was zonnig en zowaar komen we vlak voor zonsondergang een grote groep runners op het ijs tegen. Dit meer was nog mooier en beter ijs dan het vorige meer en we gingen er dan ook gelijk op.  Zo een ijsmeer is een veilige plek voor mij. Ik kan spinnen en driften zonder dat ik vast kom te zitten.  Het was prachtig! Een ondergaande zon en allemaal auto’s die zich aan het uit leven waren en Henri… die zat voor de verandering niet achter het stuur maar zat te genieten van het maken van drone beelden.

Na ruim een half uur spelen besloten we toch maar door te rijden naar Stockholm. We moesten tenslotte de finish line halen, onze medaile in de wacht slepen en nog een feestje bouwen daarna. Terwijl we wegrijden van het ijsmeer zien we zachtjes aan steeds meer sneeuw verdwijnen, worden de wegen schoner en de bomen groener. We zien de temperatuur zelfs boven de nul graden uitsteken voor het eerst in 5 dagen en het besef komt dat de carbage run toch echt aan zijn einde aan het komen is.

Op de finish is het een chaos zoals dat alleen bij de garbagerun kan. Toeters, bellen, sirenes, lampen alles staat nog een laatste keer aan. Wat een schitterende week hebben we gehad. Nog even een laatste drankje met zijn allen, de laatste sterke verhalen vertellen en even dansen op muziek want in Zweden bestaat Corona niet meer. Geen 1,5 meter, geen mondkapjes, geen beperkingen.

We zeggen gedag tegen alle vrienden die we hebben gemaakt en verwachten ze zeker weer te zien. Wellicht op een volgende run, want de rendieren en het noorderlicht staan tenslotte nog steeds op de wishlist.

Tot slot nog wat statistieken:

• 357 teams stonden aan de start. 23 teams haalden de eindstreep niet.
• We reden 2692 kilometer vanaf Gothenburg tot Stockholm
• Ongeveer 2400 hiervan waren op besneeuwde of gedeeltelijk besneeuwde wegen.
• Van deze kilometers reed Judith er 32
• We hebben 5 keer gebarbecued
• We hebben 2 roadside dinners gedaan
• We hebben 1 parkeerboete
• We reden 4 keer verkeerd
• We hebben 3 keer vast gestaan in de sneeuw. 2 van die keren kwam door Judith
• We hebben gemiddeld 6 uur slaap per nacht gehad. Niet slecht toch?
• We hebben nul rendieren of elanden gezien
• We hebben op 2 ijsmeren gespeeld
• We hebben 100% genoten