We zijn van start

Vanmorgen vroeg om 7.00 uur (nachtbraken voor Henri) stonden we bij de start. Dit jaar geen keiharde regen en een troosteloos parkeerterrein, maar een licht zonnetje en een heus kart circuit. Ruim 400 auto’s stonden in twee en soms drie rijen dik op de baan.

Eerst de keuring. Heb je winterbanden en sneeuwkettingen? Een gevarendriehoek & EHBO kit? En nooddekens en veiligheidsvestjes? Maar ook: heeft je auto geen rare gevaarlijke uitsteeksels en ben je niet te zwaar beladen. Olav slaagde uiteraard met slag en een wimpel.

Bij de start kwamen we ook Jack tegen van Team Old ‘n Wise. Jack was de oud collega die Judith over de Carbagerun vertelde en dus eigenlijk de veroorzaker dat we hier voor de tweede keer staan. Zij doen zelf nu voor de derde keer mee. Even gezellig gekletst en elkaar een goede reis gewenst.

In goede traditie hebben we weer wat van het dak laten waaien. Dit keer niet Skippy maar wel onze mooie Team Olav vlag. Bij de start zat deze op de auto maar we waren vergeten om die weer binnen te halen. De vlag wapperde over de snelweg heen. Hopelijk zijn we niemand tot last geweest.

Bij de Carbagerun krijg je altijd de keuze voor een lange of korte route. Vaak zit dat ‘m niet in de kilometers maar vooral in de extra tijd die je er over doet. Vandaag betekende de korte route meer snelweg. En we zijn hier niet voor de snelwegen, dus we reden de lange route. 563 kilometers.

Al met een paar kilometer begon het landschap wat witter te worden. Het zonnetje brak af en toe door en we konden genieten van mooie bosweggetjes, kleine dorpjes en bijzondere vergezichten. Vandaag draaide toch een beetje ook om afstand. Ongeveer 50% van de route waren vandaag namelijk hoofdwegen. We waren dan ook keurig rond half 8 bij de finish.

Morgen gaan we naar Noorwegen, op naar Lillehammer.

Als laatste wensen we de vader van Judith veel sterkte en beterschap toe. Die ligt nu even een paar dagen stil. Zet ‘m op Pa!