The Atlantic Highway

Vorig jaar was ons hoofddoel om de poolcirkel te bereiken. Dit jaar was het hoofddoel om de Atlantic Highway te berijden. Een fantastische route letterlijk over de Atlantische Oceaan heen die een aantal eilanden op spectaculaire wijze aan elkaar verbind.

We zijn weer vroeg op pad en ook vandaag bleek dat een goed idee. Kristiansund wordt verbonden middels een aantal tunnels. Direct vanaf de start moesten we een tunnel door. 10% afdaling, 250 meter diep en weer 10% omhoog. Een van limousines heeft in de tunnel het leven gelaten met een kapotte koppakking. Het blijft toch een barrel, zelfs al is het een limousine. De tunnel werd voor een half uur afgesloten om het ding te bergen, waardoor veel een autos niet de weg konden bij een de start. Maar wij hadden daar geen last van een konden lekker met een groep naar de highway toeren.

Daarna zetten we de lange route door. De korte route heeft een veerboot, maar de lange route is gewoon kilometers maken. Een alhoewel door een fjord varen toch ook wel iets heeft, kiezen we voor rijden. Een goede keuze bleek maar weer want we komen op een bergpas die ongekend mooi is. 10 procent lijkt wel het magische nummer want deze pas is ook 10% omhoog en omlaag. Mooie haarspeldbochten leiden ons naar schitterende uitzichten. In de app lezen we ondertussen dat de sneeuwschuiver die achter ons de pas op reed zelf een schuiver heeft gemaakt en daarmee de pas blokkeerde. Voor de runners die omhoog reden verre van ideaal, want een vaste gang helpt. Still staan op een helling… Dat helpt niet. We lezen over sneeuwkettingen die midden op de weg worden gelegd, autos die omhoog geduwd of getrokken moeten worden… Het gebeurd allemaal achter ons.

Smiddags stoppen we voor een lunch en de zoveelste tankbeurt. Olav lust namelijk wel een slokje. Terwijl we aan de lunch zitten, zien we veel auto’s lang rijden waardoor we weten dat het allemaal goed is gekomen op de pas.

We rijden rustig verder, gezellig met een andere Forester die we kenden via Instagram. En dan staan we plots toch in onze eerste runners file. Hebben we die ook weer afgekruist. Hij begint al snel weer te rijden.

We horen dat langs de kant van de hoofdweg waar we op terecht komen elanden zijn gespot. En Judith ziet ze ook. In de berm staan er twee. Geen foto of video en ook Henri heeft ze niet gezien. Maar… Moose!! Super cool.

De route heeft nog een paar mooie uitdagingen. Niet in het minst omdat het begint met sneeuwen. We komen nog zo’n 20 kilometer achter twee ‘trage’ autos die met 30 max over de wegen rijden. Door de 4×4 hebben we meer grip dan de voorwiel aangedreven wagens. Zo komen we wel heel laat in Hamar. Wij rijden ook niet de 80 die je theoretisch op deze weg met, maar 30 is ons toch iets te langzaam. We kunnen ze inhalen en cruisen samen met de andere Forester richting het punt waarop we de snelweg naar ons eindpunt op gaan. We zigzaggen van de berg naar beneden met een fantastisch uitzicht op een prachtig verlicht Lillehammer. Via de snelweg bereiken we de Vikingskipet in Hamar. De ijsbaan wat menig record is gebroken. We slapen vandaag tegenover. Morgen alweer de laatste dag.