Thuis

Smorgens rond 0900 verlieten we Talinn in de stromende regen.  We wilden proberen om nog een waterval te bezoeken die in de winter bevroren is en dus een mooi gezicht moet zijn. Maar met de regen en het toch ook strakke tijdschema besloten we dat maar niet te doen.  De stad Talinn is prachtig en de wegen rondom Talinn ook. Maar hoe verder we rijden hoe meer mankementen we aan de weg zien. We zijn blij dat we Olav in Zweden nog nieuwe ruitenwissers hebben gegeven, want die zijn hard aan het werk.

Van Estland rijden we Letland in. Vooral merkbaar aan het nog slechter worden van de weg. Zo slecht zelfs dat bij een groot gat in de weg onze dashcam een ‘emergency video’opneemt omdat die denkt dat we gecrashed zijn. Gelukkig is het opgehouden met regenen en we besluiten dan ook in Riga, wat toch op de route licht, wat te lunchen. Het centrum van Riga zelf is prachtig, maar ook autovrij. We parkeren aan de rand van het centrum en nadat we een kwartier bezig zijn geweest om uit te zoeken hoe we voor het parkeren moesten betalen vonden we een lunchtentje waar netjes onze coronapas werd gecontroleerd en mondkapje verplicht was.

Na de lunch vetrokken we richting Litouwen. De wegen in Litouwen zijn bijzonder. De snelweg heeft plekken waar je U-turns kan doen, rotondes, borden voor overstekende voetgangers, drempels, een hoek van 90 graden… gaten en scheuren in de weg en ja dit alles heet snelweg…

We hadden een trip gekregen van een mederunner om 2km van de route af te wijken omdat we daar langs ‘the hill of crosses’zouden rijden.  Gelukkig begon het weer te hozen. Maar ongeveer 10kilometer voor onze bestemming zagen we ineens een stukje blauwe lucht.  Henri besloot daarom zelfs iets van de route af te wijken en pakte een mooi landweggetje. Nou ja, mooi qua uitzicht dan, want de hoeveelheid gaten op het zandpad zorgde ervoor dat we slalommend met een vaart van 5km per uur reden. Gelukkig was het droog, waardoor je de gaten redelijk kon zien.

Aangekomen bij de hill of crosses stappen we uit. Wat een bende. Nou ja, wel een indrukwekkende bende maar er staan op een heuvel duizenden kruizen en daar hangen weer kruizen aan en daar hangen weer kruizen aan en daartussen staan nog wat kruisjes. Het schijnt een soort van bedevaartsoort te zijn. Wij lopen er even rond en besluiten snel weer door te rijden. We moeten nog een boot halen.

Nog geen tien minuten nadat we weer zijn ingestapt begint de regen weer. En dan ineens sneeuwt het weer. En regent het weer. En sneeuwt het weer. Kortom het is bagger weer voor nog ruim 100 kilometer. Ongeveer een half uurtje voordat we bij Klaipeda zijn houdt het op met regenen. We besluiten nog even te tanken, want benzine is hier ‘maar’ 1.51 euro en ook de jerrycan van 20 liter gaat weer vol.  Kort daarop checken we in voor de boot.

Deze boot is een wat ouder apparaat. Gelijk bij het binnenrijden valt op dat een van de dekken vol staat met legervoertuigen. Wij mogen beneden in staan, maar het bordje 2m doemt voor ons op en Olav is met al haar opsmuk net ietsjes hoger. We mogen blijven staan op het vrachtwagen dek. Groot voordeel: Morgen zijn we als een van de eersten van de boot af waarschijnlijk.

We besluiten eerst onze spullen naar onze hut te brengen. Wanneer we de deur openen ligt daar echter iemand op het bed. Aangezien we toch echt een hut voor ons tweeen hadden geboekt en deze man zelf ook wat verbaasd was zijn we snel naar de receptie gelopen. Een nieuwe hut was vlot geregeld. Het blijkt dat niet alleen legervoertuigen meezijn maar ook dat zeker de helft van de passagiers Duitse soldaten zijn. Het lijkt alsof ze de verkeerde kant op gaan, richting Duitsland. Maar we hebben verder geen vragen gesteld.

De volgende dag komen we rond 17.00 uur aan in Kiel en rond 18.00 uur mogen we ook daadwerkelijk van de boot afrijden. Bij het maken van de bocht in de boot horen we geluiden bij Olav die we nog niet eerder gehoord hebben. Het lijkt er op dat alle hobbels en bobbels van gisteren ervoor gezorgd hebben dat de veer van de schokbreker het heeft begeven. Een check later bij een tankstation bevestigd dit. Maar we kunnen doorrijden en besluiten dat dan ook te doen. De Duitse en Nederlandse wegen zijn gelukkig een stuk vlakker dan die van Letland en Litouwen.

Rond middennacht komen we thuis aan. We knuffelen de poesjes uitgebreid en gaan daarna snel slapen. Henri besluit toch nog even een Corona sneltestje te doen. En zowaar: Hij heeft een souvenir meegenomen. Ook ik test de volgende dag positief. Zo eindigt onze vakantie bij de GGD.  Gelukkig voelen we ons allebei prima, beetje verkoudheidsverschijnselen.  En terwijl de eerste draai was draait zijn wij al weer druk bezig om te plannen voor het volgende avontuur.

Tot slot een Ode aan Olav:

Ode aan Olav

Je bracht ons zonder problemen naar de start

In Gothenburg voor de run

Maar de start was pas een kwart

Van alle fun

Subaru power all the way

Lekker crossen over besneeuwde wegen

Je ging overal in mee

Zonder dat we problemen kregen

We stuurden je tot 3 keer

Met je neus de sneeuw in

Maar jij bent niet zo teer

En liet je niet tegenhouden door die onzin

Bocht na bocht na bocht

Heuvel na daling na heuvel

Gedurende deze barre tocht

Toonde jij geen enkel euvel

Naar de poolcirkel en weer terug

Rijdend op de weg, driftend op het ijs

Je gaf geen kuch

Het was een mooie reis

Vervolgens vanaf Stockholm nog een stukje naar huis

Reizen over Finland

We waren nog lang niet thuis

En moesten nog een aardige afstand

Wat extra sneeuw, wat hobbelige wegen

Van Finland, naar Estland, naar Letland, naar Litouwen

Allemaal interessante dingen kwamen we tegen

En kreeg jij te verstouwen

Na alle trouwe dienst werd het dan toch even te zwaar

Je kreunde nog een keer

Maar toen begaf de voorveer het maar

We keken even echter je reed alweer

Bijna 6000 kilometer in totaal

Een stoere wagen, die zonder te klagen

Reageerde op het gaspedaal

Olav, onze held, jij hebt deze reis laten slagen.

En geen zorgen

Die veer wordt natuurlijk vervangen

we zullen je goed verzorgen

omdat we alweer naar de volgende reis verlangen