We vertrekken rond half 9 uit Narvik. Het begint weer te sneeuwen terwijl we een mooi fjord rond rijden. Vandaag is de bedoeling dat we de E6 volgen. Dit is een weg die van Oslo, of eigenlijk Trellenborg in Zweden loopt tot helemaal bovenin Noorwegen. In totaal bedraagt deze weg 3140 kilometer.
We rijden weer rustig verder tot ma een uur Sonny roept dat zijn dynamo er klaar mee is. Het accu lampje begint te branden en de verwarming stopt er mee. We zijn met 10 kilometer bij een Biltema (je weet wel, de ikea voor mannen) en ze hebben daar een aantal dynamo’s. Echter niet die op de Volvo passen.
Na veel gewik en geweeg besluiten we met zijn allen dat het beter is door te rijden naar Mo i Rana. Dat is ons eindpunt en een iets grotere plaats. The dukes hebben een extra accu dus in geval van nood zetten ze die om. Ja wie denkt dat die zwaailichten alleen voor de sier zijn heeft ons konvooi nog niet gezien. De laatste 150 km rijden Ronald en Sonny zonder licht en zonder kachel maar wel tussen twee auto’s in met zwaailichten.
De politie in Mo i Rana vond die zwaailichten trouwens niet zo grappig. Maar toen we uitlegden dat ze voor de sier zijn en nu voor de veiligheid gebruikt werden, kwamen we weg met een waarschuwing.
Een van de opdrachten vandaag was de befaamde paperclip opdracht. Ruil een paperclip voor iets met meer waarde. En ruil dat vervolgens voor iets met nog meer waarde etcetera. Toen we bij de Biltema stonden, wilde de vriendelijke kassa medewerker een paperclip ruilen voor een powerbank.Onze tweede ruil was echter pas echt bijzonder. Terwijl we met een groep om de auto van Ronald en Sonny stonden, kwam een dame naar ons toe. Ze was auto fan en vroeg zich af of dit een carbagerun was. We legden uit dat we meedoen aan de Barrelchallenge naar de Noordkaap. Ze wilde graag foto’s maken en vond het helemaal fantastisch. Henri vraagt haar of ze misschien wilt helpen door iets te ruilen. En na even aarzelen zegt ze: als jullie mee naar huis willen volgen, heb ik wat moois.Haar volgen betekende wel dat we onze kolonne achter lieten. Zeker met The Dukes die ‘gewond’ waren, voelde dat wat raar. Het is tenslotte één voor allen, allen voor één. Maar de anderen zorgden goed voor ze. En dus kwamen wij aan bij Ida. Waar ze haar antieke koperen koffiepot aan ons toevertrouwd. Deze was al 4 generaties in de familie en zei kreeg hem bij haar huwelijk. Dit is zo tof dat we niet meer verder willen ruilen. Deze gaat mee naar huis. Zo snel als de weg het toelaat zoeken we onze teams weer op om aan te sluiten.
Morgen hopen we iets te kunnen doen voor The Dukes, zodat ze, met een werkende dynamo, weer op pad kunnen.
Wat een prachtig verhaal. Zeker het verhaal van Ida en de antieke koffieketel.
Wat bijzonder dat ze die heeft gegeven , het is een antiek familiestuk tenslotte.
Ben benieuwd hoe dat verder verloopt.
Als je de foto’s niet zou hebben geloofd niemand jullie, maar wat een leuk souvenir. Begrijp dat (vooral Henrie’s) liefde voor de Volvo aan het dalen is. Lees niks anders als pech met de een of andere Volvo. Houden we het toch maar bij een Tesla.
Hoop dat er een oplossing komt voor jullie maatjes en dat er nog een paar gezellige dagen volgen. groetjes.